(গল্প)

         "সময়ৰ সত্য "

                                                     ✒ৰাজ্জাক আলী
                                                                 মৰাণহাট
                        অনিলৰ মন ইমান ভাল নাছিল কেইদিনমানৰ পৰা...সাম্প্ৰতিক পৰিস্থিতিৰ বাবে নে কিবা ব্যক্তিগত চিন্তা সেয়া সি
 নিজেই ধৰিব পৰা নাই ।মুঠৰ ওপৰত তাৰ মন-মগজু কিবা এটা ভাল লাগি থকা নাছিল।কিবা যে অন্ধকাৰে তাক আমনি কৰি আছিল।
মনটো এনে হ'লে সি তাৰ মাহীয়েকৰৰ ঘৰলৈ যায়।কিজানি মাহীৰ ধনাত্মক আৰু যোগাত্মক কথাবোৰে তাৰ মনটো ফৰকাল কৰি তোলে।
সেয়ে মাহীয়েকক জনাইছিল "আপোনাৰ ঘৰলৈ গৈ আছো" বুলি।
 মাহীয়েকে দুদিন মান পাছত আহিব'লৈ কৈছিল। 'ঠিক আছে' কৈ অনিল নিজৰ কামত ব্যস্ত হ'বলৈ ধৰিছিল ।কাম কৰিব লাগে কৰিছিল কিন্তু অলপো মন নাই বহা কামত কিবা ভয় ভয় ভাৱে তাক আমনি কৰি আছিল।
          ইতিমধ্যে দুদিন উকলাত মাহীয়েকক আকৌ জনাইছিল সি " মাহী,কাইলে মই গৈ আছোঁ,
মাহী- কাইলৈ আলহী আহিব লগা আছে বেলেগ আহিবা দেই।
                   এনেকৈ কেইবাদিনো পাৰ হৈ গৈছিল।
অনিল মন -প্ৰাণ বেছিহে বেয়া লাগিবলৈ ধৰিলে।
কাক ক'ব। ক'বনো কি..
মাহীয়েকে বুজি পাইছিল তাৰ মনৰ কথা।
সি একো নোকোৱাকৈ মাহীয়েকে তাৰ মন ফৰকাৰ কৰিব জানিছিল । পিছে মাহীয়েকো ব্যস্ত।
          আজি ৰাতিপুৱা মাহীয়েকলৈ ফোন অচিন নম্বৰৰ পৰা-
ৰিচিভ কৰাৰ পিছত মাথো দুটা বাক্যই নিগৰিল--
"অনিল আমাক এৰি থৈ গুছি গ'ল' কান্দোন ভৰা কন্ঠৰে "সকলো শেষ" .........মাহীয়েকে কিবা কোৱাৰ পূৰ্বেই
ফোনটো কাট খাই গ'ল।।